BIBLIOTEKA PUBLICZNA W ŚWIEBODZINIE

Polskie piekiełko polityczne II Rzeczypospolitej w DKK „ORATOR”
w Bibliotece Publicznej w Świebodzinie w dniu 10.12. 2012 r.

Awantury i skandale towarzyszyły elitom politycznym i wyższym oficerom od dawna w różnych epokach historycznych. Pod tym względem nasza II Rzeczpospolita była bardzo osobliwa, a zatem ciekawsza zwłaszcza, gdy ubarwiały ją takie postaci jak gen. Bolesław Wieniawa-Długoszowski, czy premier Felicjan Sławoj-Składkowski. Pierwszy, ulubieniec Józefa Piłsudskiego, do którego Marszałek miał wielką słabość, był przedmiotem wielu anegdot, które są powtarzane już od kilkudziesięciu lat. Warto przytoczyć chociaż dwie następujące. Wieniawa, miłośnik nie tylko koni, kobiet i koniaku, słynnego „3xK”, ale również kabaretu. Zaprosił kiedyś słynny zespół „Qui pro quo”, którego przedstawienie odbywało się w miejscowym garnizonie szwoleżerów. Prezentując zespół, powiedział: „Jesteście szwoleżerami polskiego teatru”. Na to jego kierownik zareplikował: „A pan, panie generale, jest qui pro quo polskiej armii”. Gdy piękny Bolek coraz mocniej dawał się we znaki przełożonym, jeden z nich poskarżył się swemu zwierzchnikowi. Ten mając wcześniej plany wysłania Wieniawy na ambasadę do Rzymu, która mieściła się na Kwirynale (wzgórze Rzymu) powiedział, żeby dać go do Kwirynału. Osoba odbierająca telefon usłyszała „kryminału”, więc przez pomyłkę wsadzono generała do ciupy. Tam przesiedział przez parę dni, aż się sprawa wyjaśniła. Zresztą generałowie nigdy nie mieli dobrej opinii. Francuski pisarz Anatol France, powiedział kiedyś, że tak naprawdę to nie ma mądrych generałów. A jeżeli już komuś udało się wygrać bitwę, to znaczy, że trafił na jeszcze głupszego od siebie. Premier Wielkiej Brytanii Lloyd George powiedział, że wojna jest zbyt poważną sprawą, by jej losy powierzać generałom, bo oni zawsze wiedzą jak wygrać poprzednią bitwę.
    Czytając książkę Sławomira Kopra „Polskie piekiełko” przeraża głupota i brak odpowiedzialności u naszych elit politycznych. Premier polskiego rządu, bezpośrednio przed wybuchem II wojny światowej – Felicjan Sławoj-Składkowski , chwalił się w „Strzępach meldunków”, że w ciągu nocy wydał na balu kwotę stanowiącą równowartość jednej krowy. Pisząc o gen. Andersie i udziale II Korpusu Polskiego w zdobyciu Monte Cassino, Autor obalił mit wielkiego zwycięstwa polskiego żołnierza. Jak się okazało, i to podają też inne źródła, garnizon niemiecki broniący wzgórza, był złożony ze Ślązaków, którzy po prostu się z Polakami dogadali o bezsensie dalszego rozlewu krwi. Następnie pod osłoną nocy niemieccy żołnierze opuścili ruiny klasztoru. Jedno trzeba oddać gen. Andersowi, że wyprowadzając z terenu Związku Radzieckiego kilkaset tysięcy Polaków, uratował ich od niechybnej śmierci.
    Książka „Polskie piekiełko” jest ciekawie napisanym zlepkiem niektórych wcześniej już znanych faktów i godna polecenia także młodzieży szkolnej, jako uzupełnienie wiedzy podręcznikowej.
    W drugiej części spotkania omówiono wybrane krainy historyczno-geograficzne. Te obecne, jak Pałuki, Kociewie czy Kaszuby, i dawne nieznane, jak: Pomezania, Pogezania, Galindia.

Pałuki -	kraina historyczna w pn.-wsch. Wielkopolsce, należy do najstarszych polskich terenów osadniczych (Biskupin). Stolicą regionu jest Żnin, w którym urodzili się Jan i Andrzej Śniadeccy. W niedalekiej Gąsawie w 1227 r. zamordowano księcia Leszka Białego.
Krajna -	położona po obu stronach górnej Noteci, na rubieżach dawnej Rzeczpospolitej. Ludność zamieszkująca ten teren to Krajniacy. W m. Wyrzysk urodził się Werner von Braun – niem. konstruktor rakiet V1, V2.
Kociewie -	kraina położona na lewym brzegu dolnej Wisły ze stolicą w Starogardzie Gdańskim. W katedrze w Pelplinie znajduje się jedyny w Polsce oryginalny egzemplarz 42-wierszowej Biblii Gutenberga. Ludność regionu zamieszkują Kociewiacy.
Pomezania -	dawna prowincja staropruska położona na prawym brzegu dolnej Wisły i nad Nogatem. Nazwa krainy do dziś zachowała się jako klub piłkarski „Pomezania Malbork”. Zamek krzyżacki w Kwidzynie posiada największy w Polsce dansker (gdanisko), spełniający funkcję średniowiecznej toalety.
Pogezania -	jedna z 9 staropruskich prowincji, ciągnąca się od jez. Druzno, aż po górną Łynę, ze stolicą w Elblągu.
Galindia -	do XIII wieku zamieszkała przez staropruskie plemię Galindów wokół jez. Śniardwy. Na wschodzie graniczyła z Jaćwieżą.
Jaćwież -	na przełomie XII i XIII w. rozciągała się między Biebrzą a Niemnem. Język Jaćwingów był pośredni między pruskim a litewskim. Galindowie nigdy nie utworzyli własnego państwa.
Łemkowszczyzna	nazwa będąca apelatywem, umiejscawiana w granicach Beskidu Niskiego, zamieszkiwana przez Łemków zwanych Rusnakami. Nazwa „Łemków” pochodzi od często używanej partykuły „lem”, czyli „jeno, tylko”. Łemkowie nie stanowią jednolitej struktury antropologicznej, język ich jest dialektem języka ukraińskiego. Najbardziej znanym Łemkiem jest obecnie pisarz Andrzej Stasiuk.

Następne nasze spotkanie wyznaczyliśmy na dzień 14. stycznia. Do dyskusji wytypowano Łukasza Maciejewskiego „Aktorki”. Jako temat dowolny będzie „Wiatr – niewidzialny mocarz”.

Moderator DKK:
Andrzej Grupa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

Pamiątkowe rupiecie wyjęte z niejednej szuflady w DKK „ORATOR” przy BP w Świebodzinie w dniu 5.11.2012 r.

Na zachwyt Szymborskiej o pięknych sosnach rosnących w parku, podczas jednego ze spacerów Miłosz odpowiedział, że sosny to nie drzewa. Buk i dąb – to są drzewa! Podobnie uważał Władysław Broniewski pisząc w wierszu „Dąb”:

„Idę sobie zamaszyście
i opada ze mnie życie jak jesienne liście.
Jakie liście? – dębu, brzozy, topoli,
ale to boli.
No cóż? było kilkanaście miłości
i trwoga, i noce bezsenne,
było dużo tkliwości i złości,
wszystko zmienne.
No i lecą liście, liście,
a każde: imię.
Powiedz je uroczyście,
wymień.
Ach, nie! To już nagie gałęzie
chwytliwe.
Kiedy serce i myśl na uwięzi,
jak być szczęśliwym?
I ostał się pień nagi,
na nim zamieci kłąb.
Odwagi!
To ja – dąb”.

Władysław Broniewski

Książkę „Pamiątkowe rupiecie” Anny Bikont i Joanny Szczęsnej czytało się z wielką przyjemnością, gdyż opisywała życie Wisławy Szymborskiej w sytuacjach zabawnych i humorystycznych, często niezamierzonych przez Poetkę.
Szymborska uważała swe życie jako swego rodzaju przypadek. Utwierdziła się w tym przekonaniu, gdy dowiedziała się o przyznaniu jej Nobla dokładnie w miejscu, w którym została poczęta. W zasadzie uważała się za feministkę, ale potrafiła współczuć też mężczyznom, którzy jej zdaniem również mają obawy i stresy a w domu nierzadko „jadowite żony”. Przerażała ją perspektywa czytania wyłącznie beletrystyki, dlatego też namiętnie pochłaniała książki przyrodnicze, antropologiczne i historyczne. Z pełną świadomością omijała książki z fizyki, w których rozumiała tylko treść wstępu. Ale do czasu, gdy przypadkiem trafiła na „Wykłady z fizyki” Richarda Feynmanna, noblisty z 1965 r., które ją wprost zachwyciły. Z jednej strony była typową humanistką, a z drugiej, bardzo ceniła sobie spotkania z przedstawicielami nauk ścisłych: matematykami, fizykami, biologami i chemikami.
Do ludzi, których najwyżej ceniła należał profesor Andrzej Szczeklik – autor esejów z filozofii medycyny. Wisława Szymborska posiadała swoisty sposób podróżowania, lubiła jeździć samochodem lub zwykłymi pociągami, gdyż starała się notować wszystkie napotkane po drodze miejscowości. Zdarzało jej się zbaczać z trasy nawet kilkadziesiąt kilometrów, aby się sfotografować na tle bardzo osobliwych nazw miejscowości. Podobnie jak wielu innych poetów lubowała się w stosowaniu antytezy. Uważała, że podobnie jak miłość i śmierć, także humor i smutek są dwiema pozornymi sprzecznościami złączonymi w swej esencji. Mawiała że „humor to młodszy brat powagi” to „organiczny związek smutku i śmieszności”. Są to kolejne dowody na to, że dwie skrajności się stykają.
W sferze relacji międzyludzkich wyżej ceniła sobie przyjaźń od miłości, cytując mądrą sentencję:

„Przyjaźni wymawiała miłość lekka, płocha, że
trudniejsza w wyborze i nieczęsto kocha.
To prawda – rzekła przyjaźń. Twe dary łaskawsze, bo częstsze,
Ja raz kocham, ale raz na zawsze”.

Książka generalnie podobała się słuchaczom, poza jedną osobą, która nie mogła wybaczyć Poetce jej układnych stosunków z dawnym systemem.
W drugiej części spotkania obejrzeliśmy prezentację multimedialną „ Znaczenie strategiczne Twierdzy Kostrzyn”.
Twierdza Kostrzyn to zespół fortyfikacji wzniesionych i użytkowanych pomiędzy XV a XX wiekiem w Kostrzynie i jego okolicy. Początek dał im zamek wzniesiony w wieku XV. Nowoczesne fortyfikacje powstały w czasach, gdy Kostrzyn był stolicą Nowej Marchii w XVI wieku. Miasto otoczono wtedy bastionami na wzór włoski, które częściowo przetrwały do dziś. W latach 80. XIX wieku Kostrzyn stał się twierdza fortową – wokół miasta zbudowano pierścień czterech Fortów: Czarnów, Gorgast, Sarbinowo i Żabice. Obecnie turystycznie wykorzystywane są tylko - Fort Gorgast, Bastion Filip, Brama Chyżańska i Brama Berlińska.
Następne spotkanie wyznaczyliśmy na 10. grudnia 2012 r. Do dyskusji wytypowano książkę Sławomira Kopra pt. „Polskie piekiełko. Obrazy z życia elit emigracyjnych 1939-1945”. Jako temat dowolny przedstawione zostaną krainy historyczno-geograficzne Polski.

Moderatorzy DKK:
Hanna Serewa,
Andrzej Grupa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

Jawa czy sen w DKK „ORATOR” w Świebodzinie w dniu 08.10.2012r.

Pierwsze dni października, znane w klimatologii pod nazwą „babiego lata”, najlepiej charakteryzuje wiersz:

„Chwytam w słońcu
srebrną nić
babiego lata
przędę z niej
moją starość
może złą
może dobrą
smętną
jak melodia
z dawnych dni
grana uparcie
na pękniętej płycie
gramofonu
wyłapuję w słońcu
nić babiego lata
haftuję nią
niemodną makatkę
z moich młodych lat”.

Zofia Garbaczewska-Pawlikowska

Klimat „babiego lata” najlepiej „widać” na obrazie tego samego tytułu autorstwa Józefa Chełmońskiego. Na tle szarego, ponurego i melancholijnego krajobrazu młoda dziewczyna snuje w ręku nić „babiego lata”. Okazuje się, że melancholia nie zawsze musi mieć znaczenie negatywne. Juliusz Słowacki w „Anhellim” napisał, że „są dwie melancholie; jedna wypływa z mocy, druga ze słabości. Ta pierwsza jest skrzydłami ludzi wielkich, a druga kamieniem ludzi topiących się”.
Mottem „Marzyciela” Iana McEwana jest następujący cytat z „Metamorfoz” Owidiusza: „Opowiem, jak się w nowe kształty przemieniały ciała”, charakteryzujący główną ideę książki. Bohater „Marzyciela” Peter Fortune za wszelką cenę chce uniknąć świata dorosłych , gdyż kojarzy mu się on
z kultem pieniądza, tempem życia, podatkami i wszechobecnym stresem. Stara się przebywać
w samotności oddając się rozmyślaniom i marzeniom na granicy jawy i snu, charakteryzującym się sprzecznym doznaniom, budowanym na zasadzie antytezy, jak światło i ciemność, śmiech i strach oraz radość i smutek. Książka wyraźnie adresowana jest do dorosłych, którzy często sięgają pamięcią do swych zachowań i refleksji z czasów dzieciństwa. W tym miejscu warto przytoczyć początek słynnego „Manifestu surrealistycznego” André Bretona: „Człowiek w życiu ma tylko jedną drogę powrotu – do dzieciństwa, które choć dławione tresurą wydaje mu się pełne uroku. Tam można było równocześnie przeżywać „różne życia”, i wierzyć, że wszystko się może zdarzyć. Jest to dziecięca wiara w „niemożliwe”, która z wiekiem, niestety, przechodzi”. Podobne myśli wyraził niedawno
w wywiadzie laureat Nagrody Nike 2012 Marek Bieńczyk. Jako 10-latek miewał uczucia z pytaniami, kim jest, co tu robi, jak się nazywa, co to jest istnienie, coś z pogranicza snu, lecz na jawie, bardzo nieprzyjemne i hipnotyczne zarazem. Jest to zjawisko znane w psychologii jako pyknolepsja, czyli chwilowe poczucie utraty siebie. Podobne rozmyślania miewał niegdyś francuski poeta Guillaume Apollinaire:

„Pewnego dnia czekałem sam na siebie.
Mówiłem sobie: „Guillaume już czas, byś się zjawił.
Bym nareszcie wiedział kim jestem”.

Odnosząc się do wątku jawy i snu warto przytoczyć tu trzech znanych przedstawicieli literatury. William Szekspir w „Burzy” powiadał, że „Życie jest jawą zawartą między dwoma snami”. Hiszpański dramaturg baroku Calderon de la Barca w „Życiu snem” pisał: „Świat jest iluzją, złudzeniem zmysłów i chwilowych namiętności, a życie ludzkie snem”. Wreszcie Miguel Cervantes w „Don Kichocie” błogosławił tego: „…który sen wynalazł, ten płaszcz, który skrywa wszystkie myśli ludzkie”.
     Krytycy sztuki uważają, że istnieje ścisła paralela między sztuką a snem. Jeżeli jest on iluzją, spełnieniem marzeń, bezinteresownym życiem chwilą, to te same elementy posiada sztuka.
W literaturze przede wszystkim bajka, a w sztukach pięknych malarstwo współczesne, szczególnie surrealizm, który jest ręcznie malowaną fotografią snu.
„Tej nocy Peter był zbyt niespokojny, zbyt podekscytowany, w zbyt kocim nastroju, by spać. Około dziesiątej wieczorem wyszedł przez kocie drzwiczki”. Najlepiej zjawisko to tłumaczy malarstwo iluzjonistyczne zwane trompe l’oeil, reprezentowane przez obraz „Escapando de la critica” Borrela del Caso, czyli „Uciekający krytyce”. Książka „Marzyciel” jest trudną lekturą godną polecenia tylko dla wyrobionego czytelnika.
     W drugiej części spotkania wysłuchaliśmy pogadanki dra Andrzeja Kruszewicza, dyr. Ogrodu Zoologicznego w Warszawie o zachowaniach różnych gatunków ptaków. Ornitolog z pasją opowiadał o ptasich gangsterach, wierności, śpiewie oraz sposobie wykorzystania zmysłów ptasich w ich życiu codziennym. Następnie wysłuchaliśmy śpiewu dziesięciu wybranych ptaków, m.in. wilgi, drozda śpiewaka, bąka, puchacza i puszczyka.
     Następne spotkanie wyznaczyliśmy sobie na 5. listopada, a do dyskusji wytypowano biografię Wisławy Szymborskiej „Pamiątkowe rupiecie” Anny Bikont i Joanny Szczęsnej.

Moderatorzy DKK:
Hanna Serewa,

Andrzej Grupa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

Globalne ocieplenie dalekim tłem sensacyjnych wydarzeń rozgrywających sięna Alasce w DKK „ORATOR” w Świebodzinie w dniu 3. września 2012 r.

Po wakacyjnej przerwie przywitaliśmy się piosenką w wykonaniu Ewy Demarczyk: „A może byśmy tak najmilsza…” na podstawie wiersza Juliana Tuwima „Przy okrągłym stole”. Ze wspomnień Poety możemy się dowiedzieć, że swe przedwojenne, młodzieńcze lata spędzał w Inowłodzu nad Pilicą. Było to ulubione miejsce dla ówczesnych warszawiaków, jak pisał Tuwim:

„Był to na lato punkt inwazji, drobnej żydowskiej burżuazji.
Takie letnisko, jedno słowo, wypisz, wymaluj Soplicowo”.

A z Inowłodzu do Tomaszowa było zaledwie kilkanaście kilometrów, stąd propozycja wypadu do tego miasta.
     „Terminalny mróz” Lincolna Childa opowiada o losach ekspedycji naukowej przebywającej w nieczynnej bazie wojskowej „Fear” na Alasce, poza kręgiem polarnym. Zadaniem ekspedycji, sponsorowanej przez stację telewizyjną, było zbadanie problemu globalnego ocieplenia. Aby ożywić akcję, Child wprowadza wątek sensacyjny o znalezieniu zamrożonego prehistorycznego, nieznanego zwierzęcia. Szybko okazuje się, że głównym tłem powieści jest konflikt interesów między uczonymi chcącymi w sposób naukowy wykorzystać znalezisko, a ekipą telewizyjną, której zależy na sensacji i rozmrożeniu potwora. Większość uczestników spotkania odniosła wrażenie, że Autor sztucznie wydłużał akcję, trzymając w niepewności czytelnika. W efekcie książka nie ma w sobie dużego tempa akcji i poza pierwszą częścią trochę zawodzi nasze oczekiwania.
     Tematem dowolnym były „Wrażenia z podróży do Turcji”, przedstawione nam w sposób multimedialny przez moderatorkę. Prezenterka w sposób bardzo ciekawy omówiła swoje przeżycia ze zwiedzania południowo-zachodniej części Turcji. Mówiła o tureckiej kuchni, zwyczajach ludzi, krajobrazie, specyfice narodu, a przede wszystkim skupiła się na Efezie – miejscu starożytnych zabytków. Wymieniła świątynię Artemidy, spalonej dla rozgłosu przez niejakiego Herostratesa, podzieliła się spostrzeżeniami z oglądania słynnej Biblioteki Celsusa. Był to starożytny polihistor – autor wiekopomnego dzieła „Canon medicinae”, na które powoływali się uczeni średniowiecza i renesansu. Jeden z nich, twórca jatrochemii Philippus Aureolus Theophrastus Bombastus von Hohenheim ze względu na przydługie nazwisko chciał się utożsamić z Celsusem, przyjmując pseudonim Paracelsus.
     Następne spotkanie wyznaczyliśmy na 8. października. Do przeczytania wytypowano książkę pt. „Marzyciel” Iana McEwana, a jako temat dowolny zaproponowano: „Etologia i śpiew ptaków”.

Moderatorzy DKK:
Hanna Serewa,
Andrzej Grupa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

Obrazki z podróży w DKK „ORATOR” przy BP
w Świebodzinie w dniu 14.05.2012r

     Czytając „Księżyc nad Taorminą” Romy Ligockiej, krótkie felietony – miniatury na temat podróży, nasuwa się nieodparcie skojarzenie z miniaturami fortepianowymi M. Musorgskiego „Obrazki z wystawy”. Stąd też trawestacja tego tytułu relacji ze spotkania majowego „Obrazki z podróży”. Okazuje się, że motywacje do odbywania podróży mogą być bardzo różne. Może to być chęć poznawania świata w sensie geograficznym, może być terapią, ucieczką od nieuleczalnej choroby.
Np. Ch. Baudelaire rozumiał podróż jako odwlekanie śmierci w czasie. Są też różne sposoby oglądania tego świata podczas podróży. Nasza współczesna pisarka i feministka Joanna Bator, wielka miłośniczka podróży, powiedziała kiedyś, że: „Podróż jest dla mnie opozycją wobec domu i tradycyjnie pojętej dojrzałości; w podróży czas płynie zupełnie inaczej”. Roma Ligocka w „Księżycu nad Taorminą” pisze, że mniej interesuje ją sama geografia, woli skupiać się na zachowaniach ludzi, ich emocjach, wyglądzie, języku i poglądach. Autorka przychyla się do dewizy Alain de Bottona, który w książce „Sztuka podróżowania” kładzie akcent na sposobie odbierania wrażeń w czasie podróży. Chociaż prekursorem współczesnej impresji podróżniczej okazał się Laurence Sterne, autor „Podróży sentymentalnej przez Francję i Włochy”, dając upust bardziej wrażeniom niż faktom.
     Autorka „Księżyca nad Taorminą” lubi w czasie podróży obserwować ludzi, np. w pociągu (młodzi biznesmeni z laptopami, samotna kobieta), w kawiarniach i na ulicy. Podczas podróży po Ameryce Południowej dzieli się swymi licznymi spostrzeżeniami, porównując cechy zachowań Latynosów z europejskimi, zdecydowanie na niekorzyść tych drugich. Dochodzi przy tym do wniosku, że poziom stopy życiowej wcale nie implikuje pozytywnych zachowań. Książka Romy Ligockiej w zasadzie podobała się wszystkim klubowiczom, tak ze względu na formę wydania, formę pisania oraz sposób przedstawiania wrażeń. Odpowiadając na pytanie, dlaczego właśnie Taormina, jeden z uczestników przytoczył wypowiedź
o J.W. Goethem, podróżującym 200 lat temu po Włoszech, że: „Siłą swego talentu utrwalił na całe stulecie określony wzorzec opisu podróży, wiążąc klasyczny ideał piękna z pełną tropów miłosnych narracją powieściową”. W swoich podróżach do Włoch, Goethe tak pisał o Taorminie: „Położona na niewielkim skrawku wybrzeża, wciśniętym między morze,
a złowieszczą Etnę, schodzi w dół klifu, tak jakby sturlała się tu z samej góry”. Modę na Taorminę kontynuowali później różni pisarze, m.in.: Guy de Maupassant i Jarosław Iwaszkiewicz, który w swoich „Podróżach do Włoch” tak scharakteryzował pobyt
w Taorminie: „Byłem tylko jedną dobę w Taorminie, zwiedziłem tylko teatr starożytny, który jest czymś bardzo pięknym – a tylna dekoracja tego teatru, na którą się składa lazurowa morska zatoka i spiczasta piramida olbrzymiej Etny, jest czymś jedynym na świecie. Mieszkając w hotelu „Timeo” trzy tygodnie, co dzień miałem przed oknem ten widok, i co dzień wzbudzał on we mnie podziw i niepokój. Ta śnieżna piramida, siedząca jak Babia Góra, na niebieskim morzu jest zachwycająca.
    W drugiej części spotkania jedna z uczestniczek przedstawiła sylwetkę Niccolo Machiavellego – włoskiego pisarza, filozofa i polityka czasów odrodzenia. W swej wypowiedzi starała się złamać stereotyp autora „Księcia”, uważanego za wyjątkowego amoralistę i cynika, dążącego do celu za wszelką cenę. Żyjąc w czasach odwiecznych walk państw – księstw we Włoszech, szukał odpowiedzi na skuteczną walkę z przeciwnikiem politycznym twierdząc, że cel uświęca środki. I z taką , niestety, opinią przeszedł do historii.
W rzeczywistości, będąc zwolennikiem republiki, cenił uczciwość, sprawiedliwość oraz pokojowe rozwiązywanie sporów. Negatywne pojęcie „makiawelizmu”, objawiające się stosowaniem podstępu, przemocy i obłudy, powstawało całymi latami, stosowane w polityce jako wygodny i skuteczny środek w osiąganiu celów. N. Machiavelli, urodzony we Florencji, był do końca wierny swemu miastu, i tu został pochowany w Kościele Santa Croce w otoczeniu sławnych synów tego miasta – Galileusza i Michała Anioła.
     Następne spotkanie wyznaczyliśmy na 3. września 2012r., a do dyskusji wytypowano książkę Lincolna Childa „Terminalny mróz”. Jako temat dowolny zaproponowano: „BBLIOTRAMP na Gorajcu i Bukowcu”.

Moderatorzy DKK:

Hanna Serewa,
Andrzej Grupa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

Vademecum fizjologii miłości w DKK „ORATOR” w Świebodzinie w dniu 16.04.2012r.

Pierwsze nasze wiosenne spotkanie rozpoczęliśmy następującym wierszem:

„Spotkałem wiosnę. Wieńcem
oplotła mi zaraz ręce.
We włosy wplotła mi zioła
i trawy, co rosną dokoła.
W oczy rzuciła stokrotki,
pod nogi – bystre strumienie,
czekając, aż w szumną wiosnę
i ja się w końcu przemienię”.

     Nie po raz pierwszy Janusz Leon Wiśniewski okazał się świetnym znawcą psychiki kobiet i bardzo osobistych relacji damsko – męskich. Jak na mężczyznę pisze wyjątkowo subtelnie i delikatnie o potrzebach uczuciowych kobiet, miłości, leczeniu emocjonalnych ran. Książkę „Łóżko” można by śmiało nazwać swoistą „fizjologią” miłości, stanowiącą vademecum oprowadzającym po jej obszarach. Książka składa się z opowiadań, które noszą w sobie pewne wzruszenia oraz prawdę o ludziach i życiu. Jak zwykle opinie klubowiczów były podzielone; niektórzy dopatrywali się w niej nawet akcentów wulgarnych, co chyba jest dużą przesadą.
    W drugiej części spotkania przedstawiono sylwetki pisarzy wizjonerów, o których jeden z krytyków tak pisał: „pisarz ze swoją nadwrażliwością, niejednokrotnie postrzegany za szarlatana przewiduje zdarzenia i fakty wiele lat wcześniej, aniżeli doświadczalnie dowodzą tego uczeni”. A. Einstein mawiał, że „wyobraźnia jest ważniejsza od wiedzy”. Wiktor Hugo stwierdził, że „wielcy, genialni ludzie mają w sobie trzy władze: obserwację, wyobraźnię i intuicję”. Ludwig van Beethoven, mimo że był całkowicie głuchy, tworzył największe dzieła dzięki ogromnej wyobraźni muzycznej.
     Czołowe miejsce wśród pisarzy wizjonerów zajmuje Juliusz Verne, który przewidział:
- wideotelefon;
- tazer – paralizator elektryczny;
- żagiel słoneczny, jako źródło napędu wykorzystujący ciśnienie światła słonecznego;
- ogólnoświatową sieć komunikacji (internet);
W książce „Paryż XX wieku” z 1863 r., opisał urządzenia komunalne miasta, wprowadzone w życie kilkadziesiąt lat później.
     Stanisław Lem w dziele „Summa Technologiae” opisał zjawisko sztucznej inteligencji pod nazwą „intelektronika”, rzeczywistość wirtualną w rozdziale „fantomologia” przyjmując za podstawę nową gałąź wiedzy: nanotechnologię. W książce „Powrót z gwiazd” przewidział zjawisko pozbawienia pierwiastka agresji u astronautów przebywających w stanie nieważkości, nazwane betryzacją od uczonych Bennetta, Trimaldiego i Zacharowa. W książce „Głos Pana” przewidział wykorzystanie cząsteczki neutrina, jako bardzo lekkiej, szybkiej i przenikającej wszystko, w komunikacji międzygwiezdnej. Ponadto omówiono jeszcze sylwetki Allana Edgara Poe ‘go, Michała Bułhakowa, J. K. Rowling, Luisa Carrolla, Arthura Clarke’a, Raya Bradbury’ego i Georga Orwella, których pomysły i wizje zostały wykorzystane przez naukę dla rozwoju cywilizacji.
     Następne spotkanie wyznaczono na 14. maja, a do omówienia wytypowano książkę Romy Ligockiej pt. „Księżyc nad Taorminą”.

Moderatorzy DKK:
Hanna Serewa,
Andrzej Grupa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

Ekstremalne przeżycia w Andach Peruwiańskich w DKK ”ORATOR” w Świebodzinie w dniu 12. marca 2012r.

Mottem trzeciego tegorocznego spotkania DKK „ORATOR” były słowa Antoine’a de Saint - Exupéry’ego, pochodzące z książki „Ziemia, planeta ludzi”:
„ Tylko nieznane przeraża człowieka. Ale dla tego kto stawia mu czoło, nie jest już ono nieznane” . Jeden z klubowiczów na początku spotkania, przy pomocy prezentacji multimedialnej, przedstawił kilka najtrudniejszych, zdaniem wielu himalaistów, do zdobycia szczytów świata. Wśród nich znalazł się Mnich – szczyt w Tatrach Wysokich nad Morskim Okiem z 300 m. pionową ścianą skalną. Pierwszym Polakiem, który zdobył Mnicha był Jan Gwalbert Pawlikowski – historyk literatury, teatrolog i taternik. Kolejnym prezentowanym szczytem był szwajcarski Matterhorn w Alpach Pennińskich o wys. 4478 m. n.p.m., w kształcie piramidy o czterech idealnych graniach. Pierwszym Polakiem, który zdobył szczyt w 1893r. był wybitny fizyk Marian Smoluchowski, którego prace posłużyły Einsteinowi do wyprowadzenia równań o ruchach Browna. Ukazane zostały także: szwajcarski Eiger w Alpach Berneńskich, z najwyższą na świecie (1800m.) ścianą pionową lodowo-skalną, Fitz Roy w Andach Patagońskich, którego nazwa pochodzi od nazwiska Roberta Fitzroy’a, komandora statku „Beagle” oraz K2 w Karakorum, drugi pod względem wysokości (8611m.) szczyt świata, znajdujący się na granicy Pakistanu i Chin. Takie wprowadzenie do dyskusji nie było przypadkowe, bowiem omawianą książką było „Dotknięcie pustki”
Joe Simpsona, traktujące o ekstremalnych przeżyciach alpinisty w Andach Peruwiańskich.

Pozycja książkowa wywarła na uczestnikach ogromne wrażenie. Niektórzy z klubowiczów uznali ją za najpiękniejszą dotychczas omawianą książkę na DKK, ze względu na fenomenalny opis gór, a także ukazanie studium natury i psychologii człowieka. Poza tym, książka skłoniła dyskutantów do głębokich refleksji. Opowiada historię dwóch wspinaczy: Joe Simpsona oraz Simona Yates’a, którzy za cel obrali sobie zdobycie peruwiańskiego szczytu Siula Grande. Z pozoru wydająca się być łatwą wspinaczką wyprawa, stała się początkiem dramatu, gdy Joe uszkodził nogę. Simon, który próbował uratować przyjaciela, jednak zmuszony był odciąć linę, za co był ostro krytykowany przez środowisko alpinistów. Klubowicze byli zgodni co do tego, że książka trzyma w napięciu do ostatnich stron, ukazując przy tym niesamowite studium śmierci. Każda wyprawa w góry zawsze wiąże się z ogromnym ryzykiem, a potem trzeba zrobić wszystko, by to ryzyko zminimalizować. Przywołany został termin „prozopagnozja”, oznaczający zmiany w korze ciemieniowej mózgu, zachodzące pod wpływem silnych emocji. Często występuje u ludzi, którzy stają w obliczu zagrożenia.
„Dotknięcie pustki” zostało wyróżnione m.in. nagrodą Boargmana Taskera w kategorii literatury górskiej. Książka warta jest polecenia osobom zainteresowanym tematyką górską, a także wszystkim tym, którzy mają ochotę przeczytać dobrą pozycję literacką.

Druga część spotkania odbyła się pod hasłem: „Moje czytelnicze propozycje”. Ze względu na szerokie spektrum wiekowe, zawodowe oraz ze względu na zachowany parytet płci, propozycje były różnorodne. Wśród proponowanych książek znalazły się obyczajowe, historyczne, podróżnicze i biograficzne. Jedna z uczestniczek spotkania zachęcała do sięgnięcia po książkę „Między niewiastami” Johna McGaherna. To głębokie studium zaburzonych relacji pomiędzy zgorzkniałym i bezwzględnym ojcem, a córkami wychowywanymi przez niego w atmosferze nieustannego lęku i emocjonalnego uzależnienia. Michael Moran – bohater książki jest byłym żołnierzem, samotnikiem, którego losy na zawsze naznaczył udział w irlandzkiej wojnie o niepodległość. Niepokojąca historia rodzinna zgrabnie wpisuje się w obyczajowość Irlandii pierwszej połowy XX wieku. Za tę powieść Autor otrzymał m.in. nagrodę „Irish Times”. Kolejnymi polecanymi powieściami były historyczne książki Leo Kesslera, ukazujące okrucieństwo wojny. Z książek podróżniczych zaproponowano: „Amerykę łacińską” Piotra Kraśko oraz „Gaumardżos!” autorstwa Anny Dziewit – Meller oraz Marcina Mellera – pełna pasjonujących opowieści o Gruzji, w których nie brakuje głębszych refleksji, szczypty nostalgii i dramatycznych suspensów. Jeden z klubowiczów zachęcał do przeczytania książki biograficznej: „Olimpio, czyli życie Wiktora Hugo”, której autorem jest André Maurois. Powieść ukazuje wszechstronną i różnorodną osobowość Pisarza, zaangażowanego w działalność republikańską we Francji. Drugą z proponowanych były „Summa technologiae” Stanisława Lema. To przenikliwie napisane eseje informatyczne, w których Autor pół wieku temu przewidział istnienie sztucznej inteligencji (rozdział: Intelektronika) oraz rzeczywistości wirtualnej (Fantomologia).

Spotkanie, jak co miesiąc upłynęło w bardzo miłej atmosferze. Kolejne wyznaczyliśmy sobie na 16. kwietnia, a dyskutować będziemy o książce Janusza Leona Wiśniewskiego pt. „Łóżko”.
Serdecznie zapraszamy do uczestnictwa w DKK!

Moderatorzy DKK:
Luiza Szykowna,
Hanna Serewa

Stan wojenny ukazany w krzywym zwierciadle w DKK „ ORATOR” przy BP w Świebodzinie w dniu 13.02. 2012r.

     Stosunkowo łagodny styczeń spowodował pewne ożywienie w przyrodzie przejawiające się m. in. większą aktywnością niektórych ptaków, np. żurawi. Z tym większą uwagą obejrzeliśmy fragment filmu ukazujący ich klangor, czyli śpiew połączony z tańcem na łące. Piosenkę „Żurawie” o tych majestatycznie pięknych ptakach zaśpiewał nam ciepłym barytonem Muslim Magomajew.
     „Wroniec” Jacka Dukaja jest groteskową opowieścią o polskim stanie wojennym widzianym oczami siedmioletniego chłopca. W książce pełno jest magii, symboliki, nowomowy, groteski i fantasy. Odnosi się wrażenie, że Autor wyraźnie skłania się ku stylowi i poziomowi pisania, aby schlebiać gustom młodych czytelników. Jest to jakby surrealistyczne ukazanie sytuacji społeczno-politycznej Polski na początku lat 80. XX wieku przez chłopca, który ze względu na swój młody wiek, niewiele z tego wszystkiego rozumie. Dlatego wszystkie te wydarzenia odbiera w kategoriach absurdu i ironii. Trudno tu polemizować z Autorem w ocenie tych wydarzeń, nawet z perspektywy tych 30 lat. Zwłaszcza teraz, kiedy wg sondaży opinii publicznej, ocena zasadności wprowadzenia stanu wojennego w Polsce jest bardzo niejednoznaczna.
     W drugiej części spotkania dwaj jego uczestnicy przedstawili nam losy swoich rodzin na Kresach – w ich południowej i północnej części. Refleksje o odysei rodów poparto krótkimi filmami i pamiątkowymi zdjęciami. Podkreślano tragizm życia tych ludzi, prześladowania oraz tęsknotę za bliskimi. Opowieści te spowodowały ożywioną dyskusję, gdyż prawie każdy z obecnych na spotkaniu miał podobną sytuację w swojej rodzinie.
     Następne spotkanie wyznaczono na 12. marca, a jako książkę do dyskusji wytypowano „Dotknięcie pustki” Joe’a Simpsona. Tematem dowolnym będą
„Moje czytelnicze propozycje”.

Moderatorzy DKK:
Hanna Serewa,
Andrzej Grupa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

Nieokiełznany erotyzm, humor i przygody tatrzańskie w DKK „ORATOR” przy BP w Świebodzinie w dn. 16. stycznia 2012 r.

     Na pierwszym w tym roku spotkaniu DKK „ORATOR”, omawiano książkę Wojciecha Kuczoka „Spiski”. Autor – prozaik, krytyk filmowy i scenarzysta, jest także autorem takich tytułów jak: „Senność”, „Widmokrąg”, „Szkieleciarki” oraz „Gnój” – książki, za którą został uhonorowany nagrodą NIKE oraz Paszportem „Polityki”. Powieść ta została przełożona na piętnaście języków, a na podstawie wybranych wątków Autor napisał scenariusz filmu „Pręgi”, wyreżyserowanego przez Magdalenę Piekorz.
     Książka „Spiski” wzbudziła wśród klubowiczów spore kontrowersje. Z jednej strony doceniono kunszt pisarski Autora: językowy słuch i fantazję, przenikliwy obraz rodziny, a także groteskową wyobraźnię i humor. Jednakże ukazanie górali przez pryzmat pijaństwa i ekscesów seksualnych wzbudziło negatywne emocje. Odebrano to jako atak na tę część polskiego społeczeństwa, która w rzeczywistości znana jest ze swej religijności oraz dobrego humoru. Przecież wszyscy wiemy, że kawały opowiadane przez górali nie mają sobie równych, a oni sami są darzeni zazwyczaj ogromną sympatią. Część klubowiczów stwierdziła, że Autor nie powinien tworzyć takiej fikcji literackiej ukazując przy tym najniższe instynkty polskiego społeczeństwa. Kuczok ośmieszył góralską społeczność, przez co Jego twórczość została porównana do satyr oświeceniowych Krasickiego. W powieści Autor dokonał swoistej psychoanalizy rodziny. Mocno rozwinął wątek ojca przechodzącego andropauzę, ukazując problemy męskiego przekwitania. Czytelnikom spodobała się szczerość i otwartość Kuczoka. Jednogłośnie stwierdzono, że Autor, który jest zafascynowany górami, potrafi pięknie opisać przyrodę tatrzańską. Po „odkryciu” Zakopanego dla turystyki przez dra Tytusa Chałubińskiego, wzrosło znacznie zainteresowanie tą miejscowością i folklorem podhalańskim. Nastała wszechobecna moda na Zakopane, coraz częściej obecna w sztukach pięknych i literaturze. Korzystając z okazji, jeden z klubowiczów przywołał książkę „Na przełęczy” t. 1 i 2 Stanisława Witkiewicza, która uchodzi za najpiękniejszą książkę o Tatrach, a także zachęcił do przeczytania „Osobliwości i sensacji tatrzańskich” zebranych przez Jacka Kolbuszewskiego. Mimo tego, że klubowicze zgodzili się ze słowami Jana Gondowicza, że Kuczok długo nie będzie mógł pokazywać się na oczy polskim góralom, zachęcają do przeczytania powieści, choćby ze względu na dużą urodę stylistyczną, gwarę podhalańską i cudowne opisy przyrody polskich gór, które pełnią rolę stolicy wypoczynku.
     W drugiej części spotkania dwaj klubowicze przedstawili prezentację multimedialną pt.: „Ziemia Lubuska jako klucz do Polski pierwszych Piastów”, ukazując grodziska wczesnośredniowieczne na Ziemi Lubuskiej. Zaprezentowane zostały m.in.:
- grodzisko w Międzyrzeczu – pochodzące z I   połowy IX w.;
- grodzisko w Łagowie – gród wyżynny stożkowy o średnicy 30 m., usytuowany na Sokolej Górze;
- grodzisko w Świebodzinie – nizinne, pierścieniowe, owalne. Grodzisko powstało za czasów
Bolesława Krzywoustego, a wykopaliska prowadzone były w latach 1985 – 1988 przez
dyrektora Muzeum Regionalnego w Świebodzinie – mgr Marka Nowackiego;
- grodzisko w Gostchorzu;
- grodzisko w Niesulicach – znajdujące się na wysokim wzgórzu, zalesionego półwyspu,
   wcinającego się w wody jeziora, o średnicy owalu 300 x 150 m.;
- grodzisko w Grodziszczu;
- grodzisko w Dąbrówce Małej, Kijach, Wityniu, Wilenku.
Ponadto przedstawiono Diecezję Lubuską w czasach Bolesława Krzywoustego, wyjaśniając przy okazji znaczenie słów:
konkatedra
– drugi kościół pełniący funkcję katedry, ale znajdujący się w innym miejscu niż katedra biskupa;
prokatedra
– drugi kościół pełniący funkcję katedry, znajdujący się w tej samej miejscowości co katedra biskupa.
     Do dyskusji na dzień 13. lutego wytypowano: „Wroniec” Jacka Dukaja, a jako temat dowolny zaproponowano prezentację multimedialną pt.: „Kresy we wspomnieniach”. Zapraszamy do udziału w dyskusji!

Moderatorzy DKK:
Luiza Szykowna,

Hanna Serewa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

<-2013

2011->