BIBLIOTEKA PUBLICZNA W ŚWIEBODZINIE

Pozorne uroki dolce far niente w DKK „Orator” przy BP w Świebodzinie w dniu 8.12.2014.

Książka „Tak wyszło” Amélie Nothomb to utopia, taka bajka dla dorosłych, wprowadzająca czytelnika w świat absurdu. Pokazująca, jak daleko mogą posunąć się ludzie znużeni monotonią życia. Bohater książki, aby wejść w sferę wolności i słodkiego nieróbstwa, takiego dolce far niente, kradnie tożsamość człowieka, który umiera w jego domu. W swym postępowaniu trafia na kobietę, podobnie jak on znużoną życiem, żonę zmarłego, z którą spędza czas upajając się szampanem. Oboje prowadzą ryzykownie niebezpieczną grę, bojąc się jednocześnie otaczającego ich świata.
Książka zawiera szereg kontrowersyjnych, przewrotnie zabawnych i absurdalnych dialogów. Bohaterowie jak gdyby cały czas znajdowali się w stałym zawieszeniu. Bo też życie w bogactwie i nicnierobieniu jest takim zawieszeniem, ze szczęściem na chwilę, bez należytej satysfakcji.
Na następne spotkanie w dniu 12 stycznia 2015 roku do dyskusji wytypowaliśmy książkę „Podróżniczki” Wolf Kielich.

Moderator

Andrzej Grupa

Wieczór literacko-muzyczny z okazji 150. rocznicy urodzin Stefana Żeromskiego.

Nazwany „sumieniem polskiej literatury”, gdyż jak mało kto, wyczulony był na ludzką niesprawiedliwość. Sam w życiu wiele wycierpiał, doświadczył biedy, stąd jego nieodparta chęć wspomagania innych , niezwykła pasja społecznika określanego również „sercem nienasyconym”.
14 października br. minęła 150. rocznica ur. S. Żeromskiego, znanego pod pseudonimami- Maurycy Zych, Józef Katerla czy pisany a’ rebours Stefan Iksmoreż . Z tej okazji Biblioteka Publiczna w Świebodzinie i Sekcja Literacka Uniwersytetu Trzeciego Wieku przy Świebodzińskim Domu Kultury zorganizowały 8.12.2014 r. wieczór literacko-muzyczny, na który złożyły się – prezentacja multimedialna, czytane fragmenty wspomnień oraz utwory muzyczne epoki, w której żył Autor. W świątecznej scenografii, przy palących się świecach, przybyli zainteresowani śledzili kolejne losy życia Pisarza dzięki prezentacji multimedialnej przygotowanej profesjonalnie przez Tomasza Plichtę, czytelnika roku 2014. Prezentacja uzupełniana była czytanymi przez członków Sekcji Literackiej UTW fragmentami wspomnień ludzi z otoczenia Stefana Żeromskiego m. in. : Wojciecha Brzegi, Maksyma Gorkiego, Antoniego Słonimskiego, Jarosława Iwaszkiewicza czy Jerzego Andrzejewskiego. Były to wspomnienia bardzo osobiste, które pozwoliły nam poznać bliżej Żeromskiego jako człowieka z codziennymi rozterkami i kłopotami. Mimo tego starał się niestrudzenie pisać i pracować nad sobą. Ponieważ nie ukończył studiów, musiał prowadzić szeroką pracę samokształceniową. Będąc miłośnikem książek, od wczesnych lat czytał bardzo dużo a Shelley’a i Buckle’a – nawet w oryginale. Nie dziwi więc , że w późniejszych latach pracował jako bibliotekarz – najpierw w Muzeum Narodowym w Raperswilu, gdzie poznał Gabriela Narutowicza, późniejszego prezydenta kraju, a potem na Zamku Królewskim w Warszawie. Prowadził rozległe kontakty z luminarzami ówczesnego życia literackiego i artystycznego. Spotykał się z Leonem Wyczółkowskim, Stanisławem Witkiewiczem, Tytusem Chałubińskim czy profesorami Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. Dla poratowania słabego zdrowia zagrożonego gruźlicą przebywał w ciepłym klimacie południowej Europy. Bywał tez we Francji zauroczony wielokulturowością Paryża i jego artystycznym charakterem. Jak wspomniano, część literacka wieczoru wiązana była muzyką w celu stworzenia odpowiedniego nastroju. Wysłuchaliśmy fragmentów menuetu G-dur I. Paderewskiego, „Bajki” S. Moniuszki, serenady J. Karłowicza, „Legendy” H. Wieniawskiego oraz „Roty” F. Nowowiejskiego. Stefan Żeromski mimo, iż typowany do literackiego Nobla, nigdy go nie otrzymał. Podobno jego „Wiatr od morza” nie spodobał się Niemcom, którzy mieli duży wpływ na decyzję Komisji przyznającej nagrodę. Aby jednak uspokoić opinię publiczną, literackiego Nobla przyznano innemu Polakowi W. S Reymontowi za powieść „Chłopi”. Wieczór literacko-muzyczny był zwieńczeniem działań podjętych z okazji 150. rocznicy urodzin S. Żeromskiego.

Andrzej Grupa
Dyrektor Biblioteki Publicznej w Świebodzinie

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

Smutna wyprawa w Himalaje w DKK „Orator” przy BP w Świebodzinie dnia 03.11.2014r.

Omawiana po Święcie Zmarłych książka Olgi i Piotra Morawskich „Od początku do końca” była jak gdyby kontynuacją rozmyślań o przemijaniu, sensie życia i niezwykłej istocie czasu jako atrybutu materii. Jak mawiał Stanisław Lem : „ Jest on żywiołem wrogim, podstępnym i przeciwnym naturze człowieka” . Dodajmy też, że ma pozytywy – łagodzi konflikty, goi rany oraz zaciera sprzeczności. Jest zjawiskiem względnym, bowiem można go spowolnić lub przyspieszyć. Rozważania o czasie zakończyliśmy przepiękną piosenką „Czas” w wykonaniu Beaty Rybotyckiej i Grzegorza Turnaua.
Książka „Od początku do końca” jest zapisem, dziennikiem rutynowych czynności młodego himalaisty, który miał nieodpartą chęć poznawania świata, sprawdzania swych możliwości oraz obcowania z dziką naturą. Są to zapiski zebrane przez jego żonę Olgę, która w ten sposób chce zachować go w pamięci i złożyć mu hołd. Według Stendhala pisanie dziennika to „ ciągłe wikłanie się wśród ambiwalencji, prawdy i zmyślenia”. Oprócz typowych problemów związanych z opanowaniem wysokich gór, równie ciekawe są motywy i dążenia ludzi narażających swe życie. Piotr Morawski wyznaje : ” Kiedy jestem w górach, nie istnieje dla mnie świat zewnętrzny, zgiełk i pośpiech. Jest wyłącznie natura i życie razem z jej rytmem”. Analizując przebieg swego krótkiego życia, pisze : „Na początku twoje życie toczy się normalnie, czasem przerywasz je wyprawami. Potem wyprawy toczą się normalnie, czasem przerywane życiem. Całe nasze życie to podróż ulotna, na chwilę wytrącona z wieczności.” W swoich motywacjach uzasadnia filozofię życia powołując się na myślicieli i podróżników. Według Ludwika Feuerbacha poza przyrodą i człowiekiem nie ma niczego. Człowiek i przyroda to partnerzy niejako skazani na siebie. „Jedyne wzajemnie sprawdzające się i dziwiące się sobie lustra”. Określając „podróż” jako sposób poznawania świata, wybitny geograf Ibn Battuta pisał : „Każda podróż początkowo odbiera nam mowę, a później nie pozwala przestać mówić i pisać”. Himalaiści idą w góry także z innych powodów. Np. dlatego, aby zdobyć pierwszy ośmiotysięcznik ( Annapurna), aby osiągnąć Nanga Parbat niezdobyty do tej pory zimą, czy też pokonać skalną iglicę K2. Piotr Morawski zginął w wieku 32 lat, wpadając w szczelinę Dhaulagiri (Biała Góra). Pozostawił żonę i dwóch synów. Uczestnicy dyskusji jednoznacznie stwierdzili, że himalaiści i alpiniści nie powinni zakładać rodzin, aby nie osieracać swoich dzieci.

Moderator
Andrzej Grupa

„Kulisy działań służb specjalnych w Polsce” w DKK „Orator” przy BP w Świebodzinie w dniu 13.10. 2014 r.

Na październikowym spotkaniu omawialiśmy książkę Tomasza Sekielskiego „Sejf” o tematyce sensacyjnej i kryminalnej. Odkrycie zmasakrowanych zwłok na Podlasiu jest dla autora pretekstem do pokazania zakulisowych działań służb specjalnych oraz roli mediów zwłaszcza telewizji. Autor wyraźnie daje do zrozumienia, że rola i znaczenie pracy dziennikarza dochodzeniowego i rola policjanta przed emeryturą są niewielkie w obliczu wszechwładnych służb specjalnych. Okazuje się, że nie ma w Warszawie redakcji, w której ktoś nie współpracowałby z jakąś służbą. Motywacje są rozmaite – zemsta, łatwy zarobek, problemy z narkotykami lub alkoholem lub zwykła transakcja. Pazerne na pieniądze środowisko dziennikarskie telewizji jest łatwym celem inwigilacji. Autor ukazuje bardzo ścisły związek polityków ze służbami specjalnymi cytując jednego z ich przedstawicieli: „Gdy nasi ludzie z polityki mają problemy, to my to sprzątamy. Działamy oczywiście poza prawem, nasze operacje nie są przez nikogo autoryzowane. Politycy nie chcą znać szczegółów, dzięki czemu wydaje im się, że mają czyste ręce. Oni tylko wskazują cel, sprawę do załatwienia.” Sekielski jako dziennikarz telewizyjny doskonale zna jej oblicze. Twierdzi, że staje się ona „ medium robionym przez głupich dla głupich.” Według społecznych sondaży tylko ok. 5-6% społeczeństwa jest inteligentne, reszta to bezkształtna rozumowo masa. I to dla niej jest telewizja. Ambitne pomysły są od razu odrzucane. Z czasem wszyscy się pomału do tego przyzwyczajają. Na świecie korporacje medialne stały się maszynami tylko do zarabiania pieniędzy. Nic nie sprzedaje się tak dobrze w telewizji jak tragedia. To jedno z dziesięciu przykazań telewizyjnych wydawców. Wychowywany na obrazkowej papce widz, chce emocji. Treść i merytoryka obchodzi coraz mniej osób. Takie wydarzenia jak pogrzeb ofiar zamachu, świetnie podnoszą oglądalność. Książka na ogół podobała się klubowiczom ze względu na wartką akcję i sensacyjną fabułę.

Moderator DKK,
Andrzej Grupa

Rozmowy zza grobu w DKK „ORATOR” przy BP w Świebodziniew dniu 12 maja 2014r.

    Książka Janusza Wiśniewskiego „Na fejsie z moim synem” jest swoistą formą spłaty długu wobec Matki, którą autor bardzo kochał. Pisana w konwencji „Boskiej komedii” Dantego i „Rozmów zmarłych” Fontenelle’a jest książką antyklerykalną, naszpikowaną wiadomościami z fizyki, genetyki, biologii, seksuologii i psychologii. Autor z wykształcenia jest fizykiem i informatykiem, i swoje przemyślenia z tych trudnych dziedzin wiedzy wkłada w usta swej Matki, która była zwykłą kelnerką w restauracji w Gdyni. Książka jest trudna w czytaniu, wymaga sporej wiedzy z wyżej wymienionych zagadnień. Mamy tu poruszony problem neutrino jako najlepszego nośnika przekazu informacji , ciemne strony odkrycia helisy DNA i powstania gatunku ludzkiego. Pisząc o złu tkwiącym w człowieku, Wiśniewski posługuje się badaniami A. Maslowa, wg których tylko 1% ludzkości jest dobry. A jak mawiał Erazm z Rotterdamu: „zło człowieka wynika z jego niewiedzy”. Inni dodają, że problemem na świecie nie jest jednak siła ludzi złych, lecz słabość ludzi dobrych. Autor w charakterystyczny dla siebie sposób rozwodzi się na temat słynnych badań seksuologicznych Kinsey’a. Książka oprócz wątków trudnych i poważnych, zawiera w sobie także trochę elementów zabawnych. Trudno ją ocenić jednoznacznie. Na pewno jest inna od pozostałych książek Wiśniewskiego; ze względu na poruszane problemy jest ona bardziej przyswajalna przez mężczyzn.
     W drugiej części spotkania obejrzeliśmy prezentację multimedialną jednego z uczestników DKK, który jest miłośnikiem maratonów. Wysłuchaliśmy pogadanki o charakterze i istocie biegu maratońskiego, a także zapoznaliśmy się z trasą biegu do Rzymu, wynoszącą około 2000 km.

Moderator DKK,
Andrzej Grupa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

O poszukiwaniu Gwiazdy Generalissimusa w DKK „ORATOR” przy BP w Świebodzinie dnia 7 kwietnia 2014r.

Jurij Drużnikow napisał książkę „Pierwszy dzień reszty życia”, którą bardzo trudno sklasyfikować pod względem gatunku literackiego. Są tu elementy historyczne, obyczajowe, polityczne, autobiograficzne i autotematyczne. Tematem książki są losy Gwiazdy Generalissimusa Stalina, którą przyznał sobie chcąc podkreślić swoją wyjątkowość w dziejach historii. Miała być dopełnieniem tytułu „generalissimus” mającego wyróżnić Stalina spośród wielu nowo mianowanych marszałków armii. Przy okazji dowiadujemy się, że w dziejach świata nadano 77 takich tytułów, w tym 4 w Rosji i Związku Radzieckim, m.in. Suworowowi, Mienszykowowi i Stalinowi. Akcja dotyczy dwóch lat 2005 i 1945 roku, a więc momentu nadania tej gwiazdy oraz 60 lat później dość przypadkowego trafienia na jej trop. Z książki dowiadujemy się jakim była niezwykle cennym przedmiotem, który bywał w posiadaniu różnych ludzi, od Moskwy poprzez Kuwejt, USA i Hawaje. Przy okazji obserwujemy strategię i taktykę władców państw, próbujących wzajemnie się przechytrzać. Książka zawiera wiele elementów groteskowych, satyrycznych, a także dramatycznych. Ukazuje bezwzględne metody obu wywiadów KGB i FBI, rolę historii we współczesnym świecie, nieprzewidywalność losów ludzkich oraz mentalność społeczeństwa rosyjskiego i amerykańskiego. Książka napisana jest w sposób niezwykle ciekawy, dlatego mimo sporej objętości czyta się ją lekko i przyjemnie. Na ogół podobała się wszystkim klubowiczom.

Moderator DKK,
Andrzej Grupa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

O NAJSTARSZEJ CIĄGŁEJ KULTURZE ŚWIATA W DKK „ORATOR” PRZY BP W ŚWIEBODZINIE DNIA 10 MARCA 2014r.

    Podtytuł „Podróż w głąb duszy Australii” książki „Pieśń Aborygenki” Ros Moriarty wskazuje, że jej treść dotyczy rdzennej ludności tego kontynentu, Aborygenów. Z raportu opracowanego w 2006 r. wynika, że w Australii żyje około 500 tysięcy tubylców zwanych aborygenami, którzy stanowią około 2% ludności kraju. Jest to najstarsza ciągła kultura na świecie, licząca ok 40 tysięcy lat. Dopiero w 1992 r. oficjalnie potwierdzone zostały prawa Aborygenów do ich ziemi. W książce pisani są dużą literą, podkreślając ich znaczenie jako grupy etnicznej na terytorium Australii.
     Książka „Pieśń Aborygenki” jest szczegółowym zapisem wielostronnych obserwacji zwyczajów i tradycji przez białą kobietę, która wyszła za mąż za Aborygena. Autorka opisuje ogromną nędzę rdzennej ludności traktowanej w nieludzki sposób przez cywilizowany świat. Głównym celem jej życia jest kultywowanie tradycji przejawiające się w organizowaniu uroczystości zwanych corroboree, skupiających się na śpiewie i tańcach. Bardzo ważnym czynnikiem integrowania się ludności jest niedopuszczanie do małżeńskich mezaliansów, które karane są śmiercią. Dużą część książki autorka poświęca na opisywaniu własnego życia rodzinnego, prób wejścia na międzynarodowy rynek reklamowy, wykorzystujących fragmenty kultury życia Aborygenów. Pokazując narzędzia codziennego użytku typowe dla Aborygenów, jak bumerang i didgeridoo, to ostatnie nieodparcie kojarzy się z trembitą u Hucułów w Bieszczadach. Jest to jeden z dowodów potwierdzających teorię konwergencji w kulturze materialnej. W poszukiwaniu kontaktów towarzyskich i handlowych, autorka przemierza całą Australię nie zapominając o opisach australijskich osobliwości. Daje krótki opis Uluru – św. góry Aborygenów, która jest największym monolitem na świecie. Jej wysokość to 348 m., a obwód około 9,5 km. Przy skale położone jest przepiękne szafirowe jezioro Lake Amadeusz. Autorka z wielką sympatią pisze o Aborygenach, współczując ich niedoli, stopniowo się z nimi asymilując. Książka została ciekawie napisana, dzięki czemu możemy poznać zupełnie nam obcą i oryginalną kulturę przodków Australii.
     W drugiej części spotkania klubowicze wysłuchali krótkiej pogadanki na temat osobliwego tworu społecznego, jakim była Rzeczpospolita Babińska. Sarmatyzm, prąd szlachecki w początkach Polski nowożytnej, sławiący ksenofobię, megalomanię oraz wolność osobistą wytworzył nowy typ kultury społecznej. Na tej bazie dwóch sędziów Pszonka i Kaszowski postanowili powołać w Babinie pod Lublinem swoisty twór, zwany rzeczpospolitą. Należeli do niej znani polscy poeci renesansowi: Mikołaj Rej, Jan Kochanowski i Mikołaj Sęp – Szarzyński.
Na wzór centralnych urzędów postanowiono nadawać tytuły i godności ludziom zupełnie przeciwstawne do ich możliwości intelektualnych. Na przykład senatorami wybierano największych kłamców, sekretarzami analfabetów, a łowczymi zostawali najwięksi blagierzy. Uroczystość nadawania tytułów odbywała się na giełdzie, gdzie kandydat musiał wypić wielki kielich miodu. Towarzyszyło temu zawsze opowiedzenie jakiegoś dowcipu, na podstawie którego nadawano godności. Pomysł rzeczypospolitej nie był polski, gdyż w późnym średniowieczu we Francji istniały już podobne twory. Rzeczpospolita Babińska przetrwała do 1677 r. i posłużyła Adolfowi Nowaczyńskiemu do napisania komedii pod tym samym tytułem.

Moderator DKK,

Andrzej Grupa

Odyseja Kresowian w DKK „Orator” przy BP w Świebodzinie w dniu 10.02.2014 r.

Na lutowe spotkanie przybyli członkowie Związku Kresowian w Świebodzinie, którym tematyka omawianej książki była szczególnie bliska. W „Śladach na piasku” K. Hoffman-Jędruch oczami autorki oraz z relacji jej najbliższych dowiadujemy się o niezwykłych losach rodziny Neuhoffów i Hoffmanów na przestrzeni kilkudziesięciu lat. Książka-pamiętnik jest niejako symbolem, gdyż odzwierciedla losy wielu polskich rodzin skazanych przez historię na emigrację. W pierwszej części książki poznajemy szeroką panoramę życia społeczno-obyczajowego w Galicji ze szczególnym uwzględnieniem relacji między Wiedniem a Krakowem i Lwowem. Autorka opisuje nie tylko życie obyczajowe, ale także naukowe przytaczając nazwiska luminarzy nauki i kultury. Spokojne i sielskie życie jednak szybko się kończy, gdyż na arenę wkracza wojna z wszystkimi jej konsekwencjami.
I tu zaczyna się opis tułaczki poprzez Azję Środkową, Syberię , udział w armii Andersa, następnie powrotna podróż do Europy a następnie emigracja do Argentyny i Stanów Zjednoczonych. Czytając przeżycia autorki na Syberii nasuwają się skojarzenia z treścią książki „Imperium” Ryszarda Kapuścińskiego. Np. opis zachowań ludzi podczas straszliwej zamieci śnieżnej zw. buranem. Wspominając pobyt w Anglii autorka podkreśla szacunek z jakim spotkała się jako polski oficer wśród Brytyjczyków. Będąc w Argentynie musiała od nowa ukończyć tamtejsze gimnazjum , gdyż jej wykształcenie europejskie nie było tam uznawane. Już jako kobieta w podeszłym wieku, z ogromnym wysiłkiem ukończyła inżynierię chemiczną.
Książka „Ślady na piasku” wywołała dużą dyskusję wśród klubowiczów, gdyż szeroka tematyka w niej zawarta skłaniała do głębokich refleksji i rozmyślań.

Moderator
Andrzej Grupa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

Smutne losy wygnańców w DKK „ORATOR” przy BP
w Świebodzinie w dniu 13 stycznia 2014 r.

     Na pierwszym w tym roku spotkaniu klubowiczów DKK, omawialiśmy książkę W.G. Sebalda „Wyjechali”. Są to opisy losów czterech mężczyzn – Żydów, znajomych i członków rodziny autora. Wszystkich ich łączy jeden wspólny mianownik – emigracja; ucieczka przed nazizmem szalejącym w Niemczech. Ale nie tylko wygnanie ich łączy ze sobą. Wszyscy czterej doznają podobnego stanu psychicznego, przejawiającego się wielką samotnością, pesymizmem i nostalgią za rodzinnymi stronami. Być może dlatego ich rozstanie z życiem było bardzo podobne: dr Henry Selwyn i Paul Bereyter popełnili samobójstwo, wuj Adelwarth zmarł w szpitalu psychiatrycznym, a malarz Max Ferber zmarł na rozedmę płuc, spowodowaną działaniem preparatów fotograficznym. Cała książka nasycona jest jedną, wielką melancholią, co w większości nie podobało się naszym czytelnikom. Zwrócono uwagę, że może być ona niekonwencjonalnym podręcznikiem historii najnowszej, gdzie brak dat i faktów, przy jednoczesnym dużym ładunku przeżyć ludzi uwikłanych w historię. W książce na szczególną uwagę zasługują dwie pierwsze postaci: dr Henry Selwyn – autor słynnego powiedzenia „Zniszczyć można wszystko oprócz wspomnień”, ukrywający swe żydostwo przed żoną, cały czas mieszkający w ogrodzie i rozmawiający z roślinami. Paul Bereyter – nauczyciel Sebalda, przez otoczenie odbierany jako ekscentryk i dziwak, był jednocześnie wspaniałym wykładowcą, stosującym niebanalne metody dydaktyczne, owładnięty manią kolei żelaznych do tego stopnia, że popełnił samobójstwo rzucając się pod pociąg.

     W drugiej części naszego spotkania wysłuchaliśmy krótkiej relacji o niektórych ciekawych wydarzeniach historycznych „Jak drzewiej bywało”. Złożyły się na to :
- fragmenty „Opowieści kanterberyjskich” G. Chaucera;
- epizod z ławy sądowej średniowiecza „Zełgałem jako pies”;
- odpowiedzi Owidiusza na pytania czytelników udzielone w „Ars amatoria”;
- oraz opowiastka o pożyciu pary małżeńskiej Kingi i Bolesława Wstydliwego.

Moderator DKK,

Andrzej Grupa

Kliknij na zdjęcie, aby obejrzeć galerię.

<-2015

2013->